در چند سال گذشته اعتراضات و جنبش‎‌های اجتماعی زیادی تحت عنوان حق به شهر شکل‌گرفته است. از ساکنان پروژه‎‌های مسکونی عمومی در نیواورلئان که مایل به بازپس‌گیری محله‎‌های قدیمی خود هستند تا برلینی‎‌هایی که در برابر ساخت آپارتمان‌های لوکس و تخریب آخرین بخش‎‌های دیوار معروفشان مقاومت می‌‎کنند. در ایران هم به‌کرات شاهد چنین رویداد‌هایی بوده‎ایم. اعتراض افراد برای نقش داشتن در تصمیم‎گیری‎‌های کلان شهری، شهروندانی که نسبت به تخریب آثار باستانی معترض بوده‎اند، تلاش ساکنان محله‎‌های فقیرنشین برای بهبود سطح زندگی و امکانات مادی و ... از جمله‎ی آن‎هاست. تمامی این مسائل مربوط به حق شهر است. اما این عبارت در واقع به چه معناست و این حق چیست؟ آیا همه حق آن را دارند؟ اصلا چرا این مسئله تا این حد مهم است؟ منشأ ایده حق به شهر این مفهوم اولین‌بار توسط هانری لوفور جامعه‎شناس فرانسوی در سال 1968 و در کتاب Le droit à la ville مطرح شد. او حق به شهر را حقی تعریف می‌‎کند که جامعه شهری را از کیفیت‎‌ها و مزایای زندگی شهری محروم نکند. او همچنین از تفکیک اجتماعی - اقتصادی و پدیده‎ی بیگانگی می‌‎نویسد. لوفور به تراژدی بانلیوسارد‌ها اشاره می‌‎کند؛ یعنی افرادی که به‌زور به محله‎‌های یهودی‌نشین که دور ...